Brama łez. Filmowe topografie Ellis Island
PDF

Słowa kluczowe

Ellis Island
a documentary
a feature film,
Georges Perec Ellis Island
film dokumentalny
film fabularny
Georges Perec

Jak cytować

Kita, B. (2020). Brama łez. Filmowe topografie Ellis Island. Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis | Studia De Cultura, 12(1), 11–23. https://doi.org/10.24917/20837275.12.1.1

Abstrakt

Georges Perec traktuje Wyspę Imigrantów nad brzegami rzeki Hudson jako nie-miejsce, miejsce którego nie ma. Jest to przestrzeń konotująca wiele różnych znaczeń, odwołująca się do pamięci, tożsamości, nadziei i zarazem rozpaczy milionów ludzi, którzy przez nią przeszli, by znaleźć się w wymarzonym świecie. Doświadczenia pasażerów statków, a potem rzuconych na nieznany ląd imigrantów z całego świata co jakiś czas stają się tematem filmów, których akcja częściowo w ciągu całej ich pielgrzymki rozgrywa się na Wyspie Ostryg. Tekst stanowi próbę uporządkowania specyficznej topografii wyspy i skonfrontowania jej z obrazami filmowymi. Z jednej strony wyspa to przestrzeń różnorodności ludzi, języków i kultur, z drugiej zaś tworzy lokalność wynikającą z rozmiaru i położenia wyspy względem stałego lądu (Manhattanu) oraz buduje tymczasową swoistą lokalność grup ludzi pochodzących z różnych zakątków świata. Odniesienie do filmu Pereca i Bobera Opowieści z Ellis Island konstruuje rodzaj ramy o charakterze teoretycznym dla zaproponowanych rozważań na temat topografii wyspy, uzupełnia je film Ellis JR oraz pełnometrażowe filmy fabularne (Ojciec Chrzestny II Francisa Forda Coppoli, Brooklyn Johna Crowleya i inne).
https://doi.org/10.24917/20837275.12.1.1
PDF

Bibliografia

Augé Marc. 2010. Nie-miejsce. Wprowadzenie do antropologii hipernowoczesności. Roman Chymkowski (przeł.). Warszawa.
Cannato Vincent J. 2009. American Passage. The History of Ellis Island. New York.
Copik Ilona. 2017. Topografie i krajobrazy. Filmowy Śląsk. Katowice.
Deleuze Gilles, Guattari Félix. 2015. Tysiąc plateau. Warszawa.
Mościcki Paweł. 2011. „Georges Perec albo niepokojąca pewność wykorzenienia”.
Kultura Współczesna nr 4(70). 57-71.
Nancy Jean-Luc. 2002. La création du monde ou la mondialisation. Paris.
Pajewski Janusz. 1967. Historia powszechna 1871-1918. Warszawa.
Russo Adelaide. 2005. De la géoscopie en quète de définition. W: Lieux propices. L’énonciation des lieux / lieux de l’énonciation dans les contextes interculturels francophones. Simon Harel, Adélaide Russo (red.). Sainte-Foy. 25-39.
Szejnert Małgorzata. 2009. Wyspa klucz. Kraków.
Wiszniowska Monika. 2017. „Od reportażu społeczno-obyczajowego do opowieści geohistorycznej. Ewolucja prozy Małgorzaty Szejnert”. Konteksty Kultury nr 1. 97-113.
Augier Emma. 2009. Retour à Ellis Island. Auchwitz.be/images/bulletin_trismestriel/103. (dostęp: 10.11.2019).
Heck Marylin. 2018. „« Récits d’Ellis Island »: Georges Perec face au « storytelling de la mémoire »”. Raison-publique.fr. http://www.raison-publique.fr/article887.html. (dostęp: 10.11.2019).
Brooklyn. 2015. John Crowley (reż.).
Ellis. 2015. JR (reż.).
Hitch. Najlepszy doradca przeciętnego faceta. 2005. Andy Tennant (reż.).
Ojciec chrzestny II. 1974. Francis Ford Coppola (reż).
Opowieści z Ellis Island. 1980. Robert Bober, Georges Perec (reż.).
Złote wrota. 2007. Emanuele Crialese (reż.)

Downloads

Download data is not yet available.